Abfahrt
Blijf op de hoogte en volg Lars
05 September 2012 | Duitsland, Saarbrücken
Dat valt nog niet mee, zo’n verslag typen. Gaat meer tijd in zitten dan je denkt. Gevolg is dat ik (nu al) 1 dag achterloop. Ik hoop dit in de loop van de tijd in te halen. Voorlopig zullen jullie het hiermee moeten doen.
Sinds het bekend werd dat ik mijn stage in Duitsland ging doorbrengen ben ik meerdere malen om de oren geslagen met woorden als ‘collaborateur’, ‘overloper’ en ‘verrader’. Aan een kant wel begrijpelijk natuurlijk. Aan de andere kant is het opmerkelijk hoelang een historische gebeurtenis aangehaald wordt in dit soort situaties. Het is toch al een dikke 2,5 maand geleden dat ons aller Holland in Kharkiv werd vernederd door onze oosterburen.
Deze aantijgingen weerhielden mij er toch niet van om ab zu fahren richting Duitsland. Saarbrücken om precies te zijn. Waar? Saarbrücken. Een gezellige stad in zuidwest Duitsland, tegen de Franse grens aangeplakt. Volgens de statistieken is het maar net groter dan Tilburg, maar in de praktijk blijkt dat toch anders. De grote winkelstraat zou in Tilburg precies tussen Interpolis en Westpoint passen. Elke winkel van een beetje naam is er te vinden en het barst er van de terrasjes en restaurantjes. Dit had ik al gezien toen ik enkele weken terug al eens hier was met mijn ouders.
Maandagochtend om 19 over 5 in de nacht was het dan zover. Pa en ma waren even gek als lief om me persoonlijk af te leveren. Net zo gek als ene Sergio van Duuren, die op dit tijdstip met half dichtgeknepen ogen voor mijn deur stond voor een laatste groet.
Van de heenreis heb ik niks meegekregen. Van Maastricht tot Saarbrücken heb ik gedaan waar ik even daarvoor noodgedwongen mee moest stoppen: slapen.
Nadat we de kamersleutel hadden gekregen op de Universiteit zetten we koers richting Waldhaus, waar ik het komende half jaar mijn onderdak zal hebben. Op het moment dat wij binnenkwamen, kwam er een dronken Rus naar buiten strompelen. Met zijn pols half in het verband en een bloedspoor achterlatend, was hij op zoek naar een sigaretje. Pijn leek hij niet te hebben, de wodka was een goed medicijn. De huisbaas was in de stress en zei dat we maar even moesten wachten. De poetsvrouw was onverstaanbaar aan het mopperen toen ze zag dat er maar geen eind aan het bloed op de vloer kwam. Na dit vermakelijk schouwspel ontvingen we dan toch de sleutel van het appartement. Kamer 2 op verdieping 2 it is. Gelukkig geen verdieping 14, aangezien ik geen fervent traploper ben.
De kamer is simpel, maar wel netjes. Ik heb een eigen keukentje en badkamer dus ben van alle gemakken voorzien. Enige minpunt is dat ik nog geen 5 minuten warm water per half uur heb. Dit merkte ik de eerste keer toen er, terwijl ik volledig ingeshampood was, een bak ijswater over me heen werd gekieperd.
De rest van de dag bestond uit het heen en weer rennen tussen een kastje en een muur. Er moest van alles geregeld worden, maar voor elk papiertje of krabbeltje moest je weer ergens anders zijn. Het houdt me wel van de straat zullen we maar zeggen.
De eerste dag werd afgesloten met een lekker afscheidsdiner met mijn ouders. Gelukkig had de serveerster er totaal geen zin in, dat scheelde ons weer enkele euro’s fooi.
’S Avonds hebben mijn main man Bart en ik onszelf ingewijd in Saarbrücken middels enkele goudgele versnaperingen. Ik moet zeggen, dat beviel ons niet slecht. Wat wel een tegenvaller was, was de terugweg richting het Waldhaus. Sportief als we zijn hadden we das Fahrrad genomen richting het centrum. De heenweg ging vrij vlot, aangezien dat een lange slingerweg naar beneden is. Maar wat naar beneden gaat, moet ook weer omhoog. En met een fiets die vasthangt in de hoogste versnelling gaat dat niet makkelijk. Uiteindelijk aangekomen heb ik nog nooit zo lekker gewoeld in mijn bed.
Dinsdagochtend was zeer vergelijkbaar met de maandag. Alles wat geregeld moest worden, hebben we uiteindelijk gedaan. Daarnaast hebben we ook een eerste kennismaking gehad met de tutoren van de taalcursus en enkele studiegenoten. De eerste indruk daarvan is goed. De mensen zijn aardig en behulpzaam en het feit dat andere deelnemers aan de cursus uit alle delen van de wereld komen, zorgt voor genoeg gespreksstof. Al viel dat op het begin wat tegen voor ons, aangezien wij de eerste informatie ontvingen samen met een groep van 14 Jordaniërs. Onverstaanbaar.
De middag was gereserveerd om allerlei zaken in de stad te regelen. We moeten ons nog inschrijven bij het Bürgeramt en de nodige dingen bespreken met het bedrijf waar we stage lopen vanaf oktober. Omdat e-mailen in het verleden niet tot snelle en adequate antwoorden leidden besloot ik om het telefonisch te proberen. Ik kreeg meteen mijn contactpersoon, frau Messerschmidt, aan de lijn. Na enig overleg werd gezegd dat ik dezelfde middag langs kon komen. Ik dook meteen de kledingkast in, om er op mijn zondags weer uit te komen. Ik wilde natuurlijk een goede eerste indruk maken. Blouse, nette schoenen, alles. Snel nog even mijn tanden gepoetst en op de fiets gesprongen.
Het centrum van Saarbrücken houdt weinig tot geen rekening met de fietsende medemens. Vaak ontbreken fietspaden en op de stoep fietsen is ook geen optie met al die chagrijnige mensen hier. Daar liep ik dus wat vertraging op, maar ik kwam nog wel ruim op tijd aan bij het gebouw van de Kamer van Koophandel, waar ook Enterprise Europe Network gevestigd is. Snel nog even een deootje pakken, haartjes in de scheiding en naar binnen. Ik verwachtte dus een zeer formeel en professioneel gesprek. Niks bleek minder waar. Iedereen liep er in zijn of haar dagelijkse kloffie. Ik werd dan ook zeer hartelijk en persoonlijk welkom geheten. Wat ook hielp is dat frau Messerschmidt een Nederlandse is, al doet haar naam anders vermoeden. Onder het genot van een kopje muntthee werden mijn activiteiten besproken en de formaliteiten geregeld.
Ik zal vooral gaan meewerken op de afdeling. Dat wil zeggen: aanvragen verwerken en de database bijhouden. Daarnaast staan er enkele evenementen op het programma waar ik zou kunnen ondersteunen. Mijn stage-opdracht zal nog bekend worden na overleg met mijn stagebegeleider van Fontys. De kans is groot dat het iets met het opzetten van social media kanalen te maken zal hebben. Al met al houd ik er een positief gevoel aan over.
De eerste ‘echte’ maaltijd in Saarbrücken was een knap staaltje gemakzucht. Onderweg zum Waldhaus werd een pot zoet-zure saus opgepikt. De al aanwezige kip werd geknipt (makkelijker dan snijden) en gebakken, de rijst gekookt en het geheel bij elkaar gegooid. Resultaat was een voedzaam, lekker, goedkoop en makkelijk eerste diner in Saarbrücken.
Dat er nog vele mogen volgen.
Sinds het bekend werd dat ik mijn stage in Duitsland ging doorbrengen ben ik meerdere malen om de oren geslagen met woorden als ‘collaborateur’, ‘overloper’ en ‘verrader’. Aan een kant wel begrijpelijk natuurlijk. Aan de andere kant is het opmerkelijk hoelang een historische gebeurtenis aangehaald wordt in dit soort situaties. Het is toch al een dikke 2,5 maand geleden dat ons aller Holland in Kharkiv werd vernederd door onze oosterburen.
Deze aantijgingen weerhielden mij er toch niet van om ab zu fahren richting Duitsland. Saarbrücken om precies te zijn. Waar? Saarbrücken. Een gezellige stad in zuidwest Duitsland, tegen de Franse grens aangeplakt. Volgens de statistieken is het maar net groter dan Tilburg, maar in de praktijk blijkt dat toch anders. De grote winkelstraat zou in Tilburg precies tussen Interpolis en Westpoint passen. Elke winkel van een beetje naam is er te vinden en het barst er van de terrasjes en restaurantjes. Dit had ik al gezien toen ik enkele weken terug al eens hier was met mijn ouders.
Maandagochtend om 19 over 5 in de nacht was het dan zover. Pa en ma waren even gek als lief om me persoonlijk af te leveren. Net zo gek als ene Sergio van Duuren, die op dit tijdstip met half dichtgeknepen ogen voor mijn deur stond voor een laatste groet.
Van de heenreis heb ik niks meegekregen. Van Maastricht tot Saarbrücken heb ik gedaan waar ik even daarvoor noodgedwongen mee moest stoppen: slapen.
Nadat we de kamersleutel hadden gekregen op de Universiteit zetten we koers richting Waldhaus, waar ik het komende half jaar mijn onderdak zal hebben. Op het moment dat wij binnenkwamen, kwam er een dronken Rus naar buiten strompelen. Met zijn pols half in het verband en een bloedspoor achterlatend, was hij op zoek naar een sigaretje. Pijn leek hij niet te hebben, de wodka was een goed medicijn. De huisbaas was in de stress en zei dat we maar even moesten wachten. De poetsvrouw was onverstaanbaar aan het mopperen toen ze zag dat er maar geen eind aan het bloed op de vloer kwam. Na dit vermakelijk schouwspel ontvingen we dan toch de sleutel van het appartement. Kamer 2 op verdieping 2 it is. Gelukkig geen verdieping 14, aangezien ik geen fervent traploper ben.
De kamer is simpel, maar wel netjes. Ik heb een eigen keukentje en badkamer dus ben van alle gemakken voorzien. Enige minpunt is dat ik nog geen 5 minuten warm water per half uur heb. Dit merkte ik de eerste keer toen er, terwijl ik volledig ingeshampood was, een bak ijswater over me heen werd gekieperd.
De rest van de dag bestond uit het heen en weer rennen tussen een kastje en een muur. Er moest van alles geregeld worden, maar voor elk papiertje of krabbeltje moest je weer ergens anders zijn. Het houdt me wel van de straat zullen we maar zeggen.
De eerste dag werd afgesloten met een lekker afscheidsdiner met mijn ouders. Gelukkig had de serveerster er totaal geen zin in, dat scheelde ons weer enkele euro’s fooi.
’S Avonds hebben mijn main man Bart en ik onszelf ingewijd in Saarbrücken middels enkele goudgele versnaperingen. Ik moet zeggen, dat beviel ons niet slecht. Wat wel een tegenvaller was, was de terugweg richting het Waldhaus. Sportief als we zijn hadden we das Fahrrad genomen richting het centrum. De heenweg ging vrij vlot, aangezien dat een lange slingerweg naar beneden is. Maar wat naar beneden gaat, moet ook weer omhoog. En met een fiets die vasthangt in de hoogste versnelling gaat dat niet makkelijk. Uiteindelijk aangekomen heb ik nog nooit zo lekker gewoeld in mijn bed.
Dinsdagochtend was zeer vergelijkbaar met de maandag. Alles wat geregeld moest worden, hebben we uiteindelijk gedaan. Daarnaast hebben we ook een eerste kennismaking gehad met de tutoren van de taalcursus en enkele studiegenoten. De eerste indruk daarvan is goed. De mensen zijn aardig en behulpzaam en het feit dat andere deelnemers aan de cursus uit alle delen van de wereld komen, zorgt voor genoeg gespreksstof. Al viel dat op het begin wat tegen voor ons, aangezien wij de eerste informatie ontvingen samen met een groep van 14 Jordaniërs. Onverstaanbaar.
De middag was gereserveerd om allerlei zaken in de stad te regelen. We moeten ons nog inschrijven bij het Bürgeramt en de nodige dingen bespreken met het bedrijf waar we stage lopen vanaf oktober. Omdat e-mailen in het verleden niet tot snelle en adequate antwoorden leidden besloot ik om het telefonisch te proberen. Ik kreeg meteen mijn contactpersoon, frau Messerschmidt, aan de lijn. Na enig overleg werd gezegd dat ik dezelfde middag langs kon komen. Ik dook meteen de kledingkast in, om er op mijn zondags weer uit te komen. Ik wilde natuurlijk een goede eerste indruk maken. Blouse, nette schoenen, alles. Snel nog even mijn tanden gepoetst en op de fiets gesprongen.
Het centrum van Saarbrücken houdt weinig tot geen rekening met de fietsende medemens. Vaak ontbreken fietspaden en op de stoep fietsen is ook geen optie met al die chagrijnige mensen hier. Daar liep ik dus wat vertraging op, maar ik kwam nog wel ruim op tijd aan bij het gebouw van de Kamer van Koophandel, waar ook Enterprise Europe Network gevestigd is. Snel nog even een deootje pakken, haartjes in de scheiding en naar binnen. Ik verwachtte dus een zeer formeel en professioneel gesprek. Niks bleek minder waar. Iedereen liep er in zijn of haar dagelijkse kloffie. Ik werd dan ook zeer hartelijk en persoonlijk welkom geheten. Wat ook hielp is dat frau Messerschmidt een Nederlandse is, al doet haar naam anders vermoeden. Onder het genot van een kopje muntthee werden mijn activiteiten besproken en de formaliteiten geregeld.
Ik zal vooral gaan meewerken op de afdeling. Dat wil zeggen: aanvragen verwerken en de database bijhouden. Daarnaast staan er enkele evenementen op het programma waar ik zou kunnen ondersteunen. Mijn stage-opdracht zal nog bekend worden na overleg met mijn stagebegeleider van Fontys. De kans is groot dat het iets met het opzetten van social media kanalen te maken zal hebben. Al met al houd ik er een positief gevoel aan over.
De eerste ‘echte’ maaltijd in Saarbrücken was een knap staaltje gemakzucht. Onderweg zum Waldhaus werd een pot zoet-zure saus opgepikt. De al aanwezige kip werd geknipt (makkelijker dan snijden) en gebakken, de rijst gekookt en het geheel bij elkaar gegooid. Resultaat was een voedzaam, lekker, goedkoop en makkelijk eerste diner in Saarbrücken.
Dat er nog vele mogen volgen.
-
06 September 2012 - 14:19
Ton Zweegers:
Danke für den herrlich geschrieben ersten Bericht. Schade, dass es immer noch diese Vorurteile (‘collaborateur’, ‘overloper’ en ‘verrader’.) den Deutschen gegenüber gibt. Na ja das wird wohl noch eine Weile dauern. Ich bin sehr gespannt auf deine interkulturellen Erfahrung. Du wirst jede Menge sammeln können, weil der Intensivsprachkurs jetzt angefangen hat. Gut essen übrigens kann man in der 'Kartoffel" am Johannermarkt. (Die Mensa ist natürlich preisgünstiger) Ich freue mich auf weitere Berichte.
viele Grüße aus einem spätsommerlichen Tilburg
Ton Zweegers -
06 September 2012 - 15:30
Frank:
He Lars,
Leuk verslag, je kunt zien dat je grootvader journalist was. Isa je kamer groot genoeg om al je ooms en neven te ontvangen, want deze buitenkans grijpen we natuurlijk met beide handen aan.
En ik ben benieuwd hoe bratwurst in een mayonaisepot smekt, naturlich.
Frank -
06 September 2012 - 17:02
Charlotte:
Haha, strak verhaal! Wist niet dat je zo'n literair talent was.
En leuk dat je mijn knip-kip-tip vermeldt, blijft een gouwe uitvinding.
Veel plezier daar en misschien tot de 22e. -
06 September 2012 - 20:55
Peter:
He zoon, opa Cor zou trots op je zijn geweest.
Kun je op de UNI niet eens vragen naar een cursus 'journalistik' -
08 September 2012 - 19:23
Opa En Oma:
Oma is trots op "het manneke" en opa heeft natuurlijk weer iets te mekkeren:Kharkiv is vlgs mij Kharkov. Maar alle gekheid op een stokje, een hartstikke goed geschreven leuk verhaal. Zoals je vader zegt: is de journalistiek niks voor jou? -
09 September 2012 - 18:52
Opa:
Er zijn inderdaad een aantal schrijfwijzen voor de bedoelde stad in de Oekraine:
Charkov, Kharkov en inderdaad Kharkiv. Dus kerel mijn excuses voor de onterechte opmerking in mijn eerste reactie op je prima verslag. -
11 September 2012 - 08:20
Anja :
Hallo Lars, zo te lezen ga jij het wel redden in Duitsland. Leuk dat je ons laat meegenieten. -
17 September 2012 - 09:06
Sanne Dohmen:
Wat een leuk verslag en wat heb jij een superleuke manier van schrijven!
Heel veel plezier en succes met je stage!
Groetjes,
Deivy, Sanne en Sofia -
28 Oktober 2012 - 14:19
Thea:
Sommigen zijn ietwat later in reageren maar beter laat dan nooit! Jij kunt je draai wel vinden zo te lezen en ook die Duitsers moeten blij zijn dat jij hen van ontwikkelingswerk komt voorzien. Ooit hebben ton en ik dat - ergens in de prehistorie - ook getracht te doen maar die pruisen begrepen dat toen niet en wij zijn daarop na 2 jaar onverrichterzake nederlandswaarts gekeerd. Hopenlijk gaat het jou nu wel lukken, veel succes ermee en houdt ons op de hoogte, suesse Gruesse und kuesse von uns aus holland
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
