Spaßkurs

Zo, het is weer eens tijd om van me te laten horen. Jullie zijn natuurlijk razend benieuwd hoe het met mij gaat. Ik wil graag beginnen met iedereen te bedanken voor de leuke reacties op mijn vorige verslagen. Mooi om te lezen!

Ik eindigde mijn laatste verslag met de vraag of ik zou worden toegelaten in de A-groep van de spraakcursus. Inmiddels kan ik deze vraag positief beantwoorden. Mij werd gevraagd of ik liever mijn grammatica wilde verbeteren (want dan kan ik beter naar groep A), of beter en vrijer wilde leren spreken. Hoewel het tegenovergestelde waar is, ging ik vanuit tactisch oogpunt toch maar voor de grammatica.

Ik bevond me de laatste 2 weken dus tussen de crème de la crème van de taalcursus. Het verschil met de B groep is behoorlijk. Waar die groep voor een groot gedeelte bestaat uit onverstaanbare Mexicanen en Spanjolen, zitten in de A groep louter mensen met ervaring in de Duitse taal. Ook de mentaliteit is er anders. Mensen stellen volop vragen, gaan discussies aan en blijven daar vaak tot ver in de pauze mee doorgaan. Soms tot vervelends aan toe. Het record open deuren intrappen gaat zonder enige twijfel naar een meisje uit Tsjechië.

Tussen de lesuren in hebben we ons verder verdiept in de Duitse cultuur. Het stikt in Saarbrücken van de Biergarten. De naam zegt het in principe al. Ik ben dol op ‘Garten’, en dat daar dan wat bier bij komt kijken neem ik graag voor lief. Wederom was een groot deel van de spraakcursus aanwezig, wat het tot een grote interculturele bijeenkomst maakte. Langzaamaan zie je ook dat er van elkaar geleerd wordt. Zo hebben een aantal Jordaniërs voor het eerst in hun leven op een fiets gezeten, en zagen wij voor het eerst een Jordaan (of Jordaniër?) op een fiets. Dat zal ze thuis niet meevallen met al dat zand daar.

Op de zaterdag gingen we de grens over. We zitten dicht bij de Franse grens, dus het zou zonde zijn om daar geen gebruik van te maken. Met de trein is het ongeveer anderhalf uur van Saarbrücken naar Strasbourg. Vanwege de tweetaligheid en de aanwezigheid van tal van Europese instanties wordt Strasbourg gezien als een van de Europese hoofdsteden.
Ik wist eigenlijk niet zo veel van de stad, dus ik liet me verrassen.
We hadden veel vrije tijd daar. Eigenlijk te veel. Zo groot is Strasbourg namelijk niet. In ieder geval niet zo groot als ik verwacht had. Toch heb ik wel genoten, mede door de aanwezigheid van de zon en een lekker Frans biertje. De kathedraal Notre-Dame was erg groot en indrukwekkend. We sloten de dag af met een rondvaart over de rivier de Ill. Ook dit was leuk om een keer mee te maken, maar het helpt me nog het meest herinneren aan het uithoudingsvermogen van mijn blaas. Vanaf het moment dat ik de boot instapte voelde ik een onnatuurlijke druk, die daarna alleen maar toenam. Wat kan een uur dan lang duren zeg.

De laatste week van de taalcursus was het zwaarst. Vooral in mentaal opzicht. 4 weken cursus is erg lang. Het was een kwestie van overleven om op vrijdag het begeerde certificaat te mogen ontvangen. Staat toch leuk op je CV dacht ik zo. Ook voor de ‘Weltkurs’, de krant van het project, heb ik nog moeten zwoegen. Een interview en nog een artikel zijn daarvan het resultaat. Helaas is niet alles in de krant opgenomen, omdat je anders een boekwerk zou krijgen dat de Telegraaf in 1 jaar nog niet produceert. Nu ik erover nadenk, ik moet nog steeds een exemplaar ontvangen.

Deze interculturele cursus werd passend afgesloten. Iedereen zou elkaar treffen in een bar op de campus, en elk vertegenwoordigd land zou typische etenswaren meebrengen. Omdat wij ‘fashionably late’ waren hadden we het meeste helaas gemist. Ons avondmaal bestond uit kebab, cake, nacho’s en tiramisu. Toch nog 4 gangen weten te scoren. Uiteraard deden wijzelf ook een duit in het zakje. 2 blokken kaas van de lokale buurtsuper werden gepromoveerd tot zelfgemaakte Goudse kaas. Met een goed verhaal en wat enthousiasme kom je een heel end. Zelfs voor een verdacht geïnteresseerde Canadees maakten we het geloofwaardig.
Het bleef gezellig tot in de vroege uurtjes. Zo kwam er een einde aan de Sprachkurs, die eigenlijk ook gewoon Spasskurs kon heten. Iedereen ging terug naar zijn of haar eigen land, of vakantie vieren. De colleges beginnen immers pas op 15 oktober.

Helaas geldt dit niet voor mij. De maandag erop (afgelopen maandag) mocht ik namelijk meteen beginnen met datgene waarvoor ik hoofdzakelijk hier ben: mijn stage.
Ik was al eens langs geweest voor een eerste kennismaking, dus ik wist enigszins wat ik kon verwachten. Wat ik wel nog uit moest zoeken was de snelste weg naar het bedrijf toe. De vorige keer waren we vanuit het centrum gelopen. Nou is dit met zo’n 10 minuutjes bepaald geen marathon, maar dat zijn wel 10 minuten die je nog in bed kan liggen ’s ochtends. Helaas voor mij blijkt dit ook daadwerkelijk de snelste weg te zijn. Met de bus het centrum in en dan door met de benenwagen. Zeker met een strenge Duitse winter op komst, kan ik me voorbereiden op enkele helse tochten.

Het is nu donderdag, mijn 3e stagedag. Gister hadden we vrij vanwege een Duitse feestdag. Ik merk aan alles dat mijn contactpersoon, mevrouw Messerschmidt, erg druk is. Haar assistente is niet erg spraakzaam, en als ze iets zegt lijkt het alsof ze de Duitse wetbundel in een kwartier wil voorlezen. Mijn oren klapperen er nog steeds van. Dit staat in schril contrast met mijn computer. Elke keer als ik een bestandje opsla heb ik automatisch 5 minuten pauze.

Tot nu toe ben ik vrij veel op mezelf aangewezen. Ik moet het echt vragen als ik iets wil doen. Ik verwacht dat dit wel nog verandert. Zeker als er komende week meer duidelijkheid komt over mijn stage-opdracht vanuit school.
Het bedrijf zelf bevalt me wel goed. De mensen zijn erg aardig en behulpzaam. Het vooroordeel dat Duitsers streng en formeel zijn gaat niet in alle gevallen op.

Verder kan ik na 3 dagen nog niet heel veel erover zeggen. Dat zal ik in mijn volgende verslag doen.
De komende weken zal het volop werken worden voor mij, kennismaken met de 9 tot 5 mentaliteit. Jullie horen nog van me!

Tschüß!

Ps. Merijn, als je dit leest: maak me trots he!